Het schilderij We are all circus monkeys toont een reeks abstracte gezichten op een achtergrond van rode en witte verticale strepen, wat doet denken aan een circus- of kermistent. De gezichten zijn enigszins vervormd en overlappen in felle kleuren en contouren, wat een vervreemdend effect geeft. De titel suggereert dat wij allemaal als "circusapen" worden gezien of behandeld, waarbij we geleid worden door externe krachten zonder volledig onze eigen autonomie te hebben.
De gezichten kunnen worden geïnterpreteerd als een metafoor voor de mensheid, waarbij iedereen zijn eigen identiteit heeft, maar toch onderhevig is aan dezelfde patronen en structuren (zoals de repeterende strepen op de achtergrond). De vervorming in de gezichten kan de manier weerspiegelen waarop mensen hun individualiteit verliezen door de druk van de samenleving, waarbij ze worden gedwongen in rollen te passen die door anderen worden opgelegd.
De rode en witte strepen versterken het gevoel van een gecontroleerde omgeving, zoals een circus waarin alles geregisseerd en gechoreografeerd is. Het werk werpt een kritische blik op sociale structuren en de manier waarop mensen hun vrijheid van zelfexpressie inperken om te voldoen aan verwachtingen of normen.
Het werk Without asking, gemaakt tijdens de "All You Can Art Summerschool", is sterk verbonden met thema's van machtsmisbruik en de ongevraagde toe-eigening van middelen of mensen. De zichtbare kleding, met verfspatten en donkere vlekken, wekt associaties met vervuiling, beschadiging en geweld. De kledingstukken hangen op, wat het gevoel van een levenloos object oproept dat gebruikt en vervolgens weggegooid is zonder respect voor het individu dat erachter zit.
De onderliggende boodschap van dit werk gaat over hoe bepaalde mannen in machtsposities vaak het recht nemen om te handelen zonder toestemming te vragen of rekening te houden met de impact van hun daden. Dit idee van "nemen wat zij willen" zonder verantwoording af te leggen weerspiegelt diepere kwesties van genderongelijkheid en patriarchale structuren in de samenleving. De manier waarop de kleding getoond wordt, zsymboliseert hoe lichamen—specifiek van vrouwen—worden behandeld als objecten die worden geëxploiteerd of misbruikt voor het eigen gewin.
Het werk confronteert de kijker met de gevolgen van een wereld waarin toestemming, respect en gelijkheid worden ondermijnd door machtsdynamieken die diep verankerd zijn. De provocerende titel Without Asking roept verder de vraag op over wat er gebeurt als we zwijgen over deze vormen van onrecht, en hoe passiviteit kan bijdragen aan de instandhouding van die machtssystemen.
De zeefdruk is voor Liesbeth een nieuwe artistieke techniek welke de delicate balans tussen kwetsbaarheid en kracht benadrukt.
In het geval van deze specifieke stukken komt het thema van kwetsbaarheid en kracht zowel in de gekozen kleuren als de compositie naar voren. De kwetsbaarheid wordt vertegenwoordigd door het lijnenspel, de overgangen van kleur, en delen van het beeld die fragiel ogen. Tegelijkertijd symboliseert de kracht zich in de robuustheid van de vormen, de uitgesproken kleurkeuzes en de strakke contouren die over het werk lopen.
De zeefdruk is voor Liesbeth een nieuwe artistieke techniek die de delicate balans tussen kwetsbaarheid en kracht benadrukt. Door het gebruik van de zeefdrukmethode kan Liesbeth complexe lagen van kleur en textuur creëren, wat een interessante diepte en contrast aan het werk toevoegt. In deze specifieke zeefdruk serie komt het thema van kwetsbaarheid en kracht zowel in de gekozen kleuren als in de compositie naar voren.
Het contrast tussen kwetsbaarheid en kracht weerspiegelt haar persoonlijke ervaring. Het geeft de innerlijke strijd weer tussen fragiliteit en de noodzaak om sterk te zijn. Dit gaat over de veerkracht die nodig is om de eigen kwetsbaarheid te accepteren en deze tegelijkertijd te transformeren in iets krachtigs en impactvols. De techniek van zeefdruk, die een gecontroleerd proces vereist maar ook afhankelijk is van externe invloeden zoals de druk van de inkt en de permeabiliteit van het scherm, illustreert dit spanningsveld perfect.
Deze nieuwe techniek maakt het mogelijk om een dialoog te creëren tussen zachtheid en robuustheid, wat uiteindelijk de complexiteit van de menselijke ervaring en het vermogen tot transformatie benadrukt.
Kunst zie ik als een krachtig middel om deze maatschappelijke kwesties aan te kaarten en bewustwording te creëren, met als doel om persoonlijke ervaringen te verbinden aan bredere sociale thema's.
Door onzichtbare of onbesproken verhalen van vrouwen zichtbaar te maken, wil ik de dialoog aangaan over de rol van gender in onze samenleving.
Het werk Hallo darkness my old friend, gemaakt met ecoline en inkt, onderzoekt de donkere periodes in het hoofd van de maker en hoe deze verrassend comfortabel kunnen voelen. De vloeiende, vaak transparante eigenschappen van ecoline benadrukken de grilligheid en het onvoorspelbare karakter van deze innerlijke duisternis. Inkt voegt diepte en definitie toe, waardoor de abstracte vormen of motieven sterker naar voren komen, net zoals sombere gedachten soms meer vastomlijnd en duidelijk worden.
Ondanks de zware thematiek is er een onderliggende rust in het werk voelbaar. Het suggereert dat deze duistere momenten, hoewel intens, een vertrouwde ruimte kunnen bieden, waarin reflectie en zelfontdekking plaatsvinden. De titel verwijst naar een intieme relatie met deze schaduwzijden van de geest, waarbij Liesbeth de duisternis niet afwijst, maar omarmt als een deel van haarzelf.
The contents of this website may not be reproduced, distributed, published or the contents of this website may not be reproduced, distributed, published or transmitted in any form or by any means, except with prior written permission. Copyright 2023 Liesbeth van Duikeren